افغانستان همواره از سوی پاکستان و هند به عنوان یک منطقه راهبردی و عمق استراتژِیک شناخته میشود، و هر دو کشور در طول تاریخ معاصر سعی داشته اند تا حد امکان جای پای خود را در این کشور حفظ کنند.
از حدود سالهای ۲۰۱۴–۲۰۱۵، تمرکز رقابت ژئوپولیتیکی میان واشنگتن، متحدان اروپاییاش و روسیه از قفقاز به سمت اوکراین و خاورمیانه تغییر کرد. با این حال، در سالهای بعد، این منطقه یکی از پرتنشترین مناطق فضای پساشوروی باقی ماند.
اگرچه ترکیه و اسرائیل به دلیل تفاوتهای ایدئولوژیک تاکنون از ایجاد اتحاد مستقیم خودداری کردهاند، اما به صورت غیرمستقیم و از طریق جمهوری آذربایجان در حال همکاری برای تحقق اهداف مشترک خود در قفقاز هستند.
نیروی کار مهاجر فصلی در قزاقستان عمدتا از کشورهای آسیای مرکزی تأمین میشود، جایی که نزدیکی جغرافیایی، جابجایی را تسهیل میکند.
نزدیک به ۴۰ درصد از پاسخدهندگان اظهار داشتند که حاضرند از انتخابات آزاد، آزادی بیان و نظارت اجرایی صرف نظر کنند.
در عصر گذار ژئوپلیتیک کنونی، که ساختارهای سنتی قدرت با چالشهای جدی مواجه شدهاند، شیوههای جدیدی از همکاریهای بینالدولی در حال ظهور است.
گر چه در ماههای اخیر، ارمنستان آشکارا از اتحاد دیرینه خود با مسکو فاصله گرفته و به دنبال روابط نزدیکتر با اروپا و آمریکا است، اما روسیه با توجه به اتحاد نظامی رسمی خود با ارمنستان و نقش صلح بانی در منطقه با توجه به توافق آتش بس، هنوز هم اهرم هایی برای حفظ سطحی از کنترل بر ارمنستان و کریدور زنگزور در آینده دارد.
اجلاس شانگهای را باید همچون بسیاری پدیدههای دیگر معاصر در پرتو تحولات بزرگ جهانی دید.