ایلیا پائولوویچ پتروشفسکی پروفسور تاریخ خاور نزدیک و خاورمیانه در دانشگاه لنینگراد بود. پتروشفسکی که سال ۱۸۹۸ م. در شهر کیِ یف متولد شده بود، در سال ۱۹۲۶ همزمان از دو رشته تاریخ و ادبیات فارغ‌التحصیل شد. پتروشفسکی از ۱۹۲۹ م. به مدت دو سال در انستیتوی تاریخ و مردمشناسی آذربایجان شوروی به کار پرداخت و سپس در انستیتوی دولتی قفقازشناسی مشغول به کار شد.
این خاورشناس در سال ۱۹۳۵ م. به دلیل مجموع آثارش در رشته تاریخ از ریاست فرهنگستان علوم اتحاد شوروی درجه دکتری دریافت نمود. پتروشفسکی در ۱۹۳۶ م. به سن پترزبورگ رفت تا در انستیتوی تاریخ مشغول بکار شود. طی جنگ جهانی دوم او در دانشگاه دولتی آسیای میانه در تاشکند به تدریس پرداخت. اما تجربه اصلی او از ۱۹۴۶ م آغاز شد که به مدت ۳۱ سال در دانشگاه سن پترزبورگ تدریس کرد.
او در ۱۹۴۷ به مقام استادی رسید و از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۴ و از ۱۹۶۱ تا زمان مرگش در سال ۱۹۷۷ م. ریاست کرسی تاریخ کشورهای خاورمیانه را در دانشگاه سن پترزبورگ بر عهده داشت و در حدود سی واحد درسی از تاریخ سرزمینهای خاورمیانه در دوره باستان و میانه، جغرافیا و دین ارائه نمود.
پتروشفسکی جزو نویسندگان «تاریخ ایران کمبریج» بوده و کتاب‌های «اسلام در ایران» و «سربداران» از اوست. اسلام در ایران، در واقع متن درس‌های نویسنده برای دانشجویان تاریخ بوده‌است. مهم‌ترین موضوعات این کتاب ظهور اسلام، ورودِ آن به ایران، قرآن مجید، منابع حقوق اسلامی، تدوین فقه، مجادلات فرقه‌ای، کلام، اسماعیلیان، قرمطیان، عرفان و پیروزی شیعه در ایران است.
