افغانستان همواره از سوی پاکستان و هند به عنوان یک منطقه راهبردی و عمق استراتژِیک شناخته میشود، و هر دو کشور در طول تاریخ معاصر سعی داشته اند تا حد امکان جای پای خود را در این کشور حفظ کنند.
خواستِ تغییر، بیش از همه، از درون خود آمریکا برمیخیزد، همانگونه که در دهه ۱۹۸۰ از جامعه شوروی برخاسته بود.
سازمان همکاری شانگهای نه حامل یک پروژه بزرگ چندقطبی و نه ابزار سلطه چین، بلکه سکویی برای مدیریت روابط پیچیده کشورهای کلیدی اوراسیا است.
سه تمدن کهن بهمثابه قطبهای مستقل پا به پیش میگذارند.
بر اساس اعلام رسمی، مسیر پیشنهادی تحت حاکمیت ارمنستان خواهد ماند، اما توسعه و بهرهبرداری از زیرساختها به کنسرسیومی به رهبری آمریکا سپرده میشود؛
چرا واشنگتن اکنون بهشدت بر تلاشهای صلحسازانهاش افزوده است؟
آنچه امروز شاهد آن هستیم، مرحله نهایی استراتژیای است که اسرائیل از سال ۱۳۹۵ برای شکستن محاصره جغرافیایی خود آغاز کرده است.
در تحلیلی بر این نکته تأکید کرده که نشست آلاسکا احتمالاً به سرعت منجر به توافقات ملموس نخواهد شد، اما زمینهای برای شکلگیری «معماری جدید گفتوگو» میان دو قدرت بزرگ فراهم میآورد.