از این رو، در ۱ فوریه ۱۹۲۶ / ۱۲ بهمن ۱۳۰۴، دولت شوروی بدون هیچ هشدار قبلی «سرحدات خود را موقتا به روی مال التجاره ایرانی به استثنای پنبه مسدود کرد و اجناسی را که بازرگانان ایرانی به شوروی می بردند، توقیف کرد. نمونه هایی از این دست که مثلا ۹۹۱ صندوق حاوی مرکبات حسن یوسف زاده را… روسها توقیف کردند، فراوان است.
این کار، که در ایران باعث ترس رضاشاه و دولتش شد، به مثابه فشاری سیاسی تلقى و دولت ایران حاضر شد، برای رفع این معضل، امتیازاتی به دولت شوروی اعطا کند که یکی از این امتیازات انعقاد معاهدهای جدید با دولت شوروی بود. البته وزارت امور خارجه ایران برای رسیدگی به تظلمات بازرگانان ایرانی، یادداشتهایی اعتراض آمیز به سفارت شوروی در تهران می فرستاد، ولی پاسخها جز این نبود که چون «از طرف دولت روسیه حمل مال التجاره برای روسیه به کلی قدغن شده» بنابراین، افرادی که می خواهند بدون اجازه به شوروی کالا صادر کنند، دستگیر و اجناسشان ضبط می شوند بی آنکه تضمینی در جبران خسارات وارده و پرداخت قیمت به دولت ایران داده باشند.
از سوی دیگر، روسها با افزایش پستهای نظامی در مرزها و اعزام سربازان بیشتر به نوار مرزی، موفق شدند سرحدات را زیر نظارت خود قرار دهند و مثلا در مرز جمهوری نخجوان که تقریبا چهل فرسخ با دولت ایران همجوار… و دارای ۱۵ پست نظامی سرحدی بود… در ۶ محل جدید پستهای نظامی تشکیل و در تمام پستها که از ۲۰۰ الى ۳۰۰ نفر نظامی داشتند تا ۵۰۰ نفر افزودند و در دو نقطه… دو دستگاه پروژکتور گذاشتند که شبها به بیابان روشنایی داده و تفتیش می کردند و در هر پست عمده یک شصت تیر و با نظارت عده ای نظامی» قرار دادند. همچنین، در سرحد جلفا ساختمانهای جدید ساختند و آنها را از سربازان خود پر کردند و به این ترتیب سرحدات را سخت مسدود و به ایرانیان فشار آوردند.
✍️ منبع:اسناد روابط ایران و شوروی،محمودطاهر احمدی
💠 تهیه شده در تحریریه ایراس
