«در سال ۱۰۸۹ ق. باز سفیر دیگری از روسیه به دربار ایران آمد همراه با هیشی مرکب از ده تن همراه و مصاحب و مترجم. تزار بدین سفیر دستور داده بود که بیش از پانزده روز در اصفهان نماند. غرض از مأموریت وی این بود که دولت ایران دولت روسیه را به بیست هزار سپاهی کمک کنند تا روسیه بتواند با ترکان عثمانی به جنگ برخیزد. در این تقاضا، تزار روس به عهدنامه های ایران و روس استناد می کرد که هرگاه عثمانی به ایران یا روسیه حمله کند هر یک از دو دولت مکلف خواهند بود که قشونی به میزان ۲۰ هزار نفر به دیگری کمک کند. دولت روس بیش از یک سال درین خصوص اصرار ورزید. سرانجام تزار اظهار داشت که این تأخیر طولانی و دفع الوقت را یا باید حمل بر نقض قرار داد نمود یا بر انصراف دولت ایران از همکاری و در هر صورت قطع رابطه اولی و ارجح است. شاه سلیمان بزرگان کشور را در ۲۳ جمادی الاولی سال ۱۰۸۹ فراخواند و درخواست دولت روسیه را مطرح کرد و اظهار نظر اهل شوری را خواستار آمد. عاقبت نظر اهل شوری بر این قرار گرفت که منافع و مصالح روسها برای کشور ایران آن قدر اهمیت ندارد که ایران وارد جنگ با دولت عثمانی شود و خود را در معرض مخاطرات احتمالی قرار دهد هر چند که این تصمیم موجب فسخ قرارداد ایران و روسیه گردد.»
👈🏻منبع: روابط سیاسی ایران و اروپا در عصر صفوی – عبدالحسین نوایی
🌐تهیه شده در تحریریه ایراس
