به موجب این پیمان که در اوج جنگ جهانی دوم بسته شد، دولتهای انگلستان و شوروی تمامیت ارضای و استقلال ایران را محترم شناختند و دولت ایران در برابر متعهد شد که تمام راهها و وسایل ارتباطی (شامل راههای آهن، رودخانهها، فرودگاهها، بنادر، لولههای نفت، تأسیسات تلگرافی و تلفنی و بیسیم) را در اختیار متفقین قرار دهد و آنها از این وسایل هر اندازه بخواهند استفاده کنند. متفقین، به موجب این پیمان، از وسایل ارتباط ایران برای حمل اسلحه به جبهه جنگ در روسیه استفاده کردند. در عین حال، به موجب پیمان، متفقین مجاز بودند که هر مقدار نیروی هوایی و دریایی و زمینی که لازم بدانند در خاک ایران نگاه دارند و متعهد شدند که حداکثر تا شش ماه پس از پایان جنگ با آلمان خاک ایران را ترک کنند.
✍️ منبع: تاریخ روابط خارجی ایران، عبدالرضا هوشنگ مهدوی