در آیین هندوئیسم، اعتقاد بر این است که گاو نمونه بارز خیرات الهی و طبیعی است و بنابراین باید از آن محافظت شود و مورد احترام قرار گیرد. گاو همچنین با خدایان مختلف هندو از جمله شیوا (که مرکبش ناندی (Nandi)، یک گاو نر است)، ایندرا (Indra ) (که با کامادنو (Kamadhenu) ، گاو برآورده کننده آرزوها مرتبط است)، کریشنا (Krishna ) (که در جوانی گاوچران بود) و به طور کلی الهه های هندو به دلیل ویژگی های مادری بسیاری از آنها مرتبط بوده است.
منشأ احترام به گاو را می توان در دوره ودایی (Vedic ) (هزاره دوم تا قرن هفتم قبل از میلاد) جستجو کرد. مردم هندواروپایی که در هزاره دوم پیش از میلاد وارد هند شدند، دامدار بودند. گاوها اهمیت اقتصادی عمده ای داشتند که در دین آنها نیز منعکس شد. اگرچه در هند باستان گاوها قربانی می‌شدند و گوشت آنها خورده می‌شد، اما کشتار گاوهای شیرده در شمار زیاد ممنوع شد. کشتن گاو همچنین در بخش‌هایی از مهاباراتا (Mahabharata) و در قوانین مذهبی و اخلاقی معروف به سنت مانو ممنوع است و در ریگ ودا (کتاب مقدس هندوها)، گفته شده، گاو شیرده را نمیتوان کشت. استفاده از پنج محصول گاو شامل شیر،کشک، کره، ادرار و سرگین در آیین های مذهبی هندو، تطهیر و توبه پانچاگاویا (panchagavya)، حاکی از میزان احترامی است که به این حیوان داده می شود.
متعاقباً، با ظهور ایده آهیمسا (عدم خشونت) یا عدم تمایل به آسیب رساندن به موجودات زنده، گاو نماد زندگی سخاوتمندانه و غیرخشونت آمیز شد. علاوه بر این، اعتقاد بر این است، از آنجا که محصولات گاو منبع تغذیه است، این حیوان با مادر زمین مرتبط است. گاو همچنین در ابتدا با طبقه برهمن (Brahman) یا روحانیون هندو مرتبط بود و کشتن گاو گاهی با جنایت شنیع کشتن یک برهمن یکی بود. در اواسط هزاره اول پس از میلاد، کشتار گاو توسط پادشاهان گوپتا به عنوان یک جرم بزرگ شناخته شد و تا قرن بیستم نیز قوانینی علیه کشتار گاوها در بسیاری از ایالت های هند وجود داشته است.
در اواخر قرن نوزدهم، به ویژه در شمال هند، جنبشی برای حمایت از گاوها شکل گرفت که با درخواست از دولت برای ممنوعیت کشتار گاو، تلاش می کرد هندوها را متحد کند و آنها را از مسلمانان متمایز کند. این درهم تنیدگی اهداف سیاسی و مذهبی به طور دوره ای به شورش های ضد مسلمانان منجر شد و در نهایت در تجزیه شبه قاره هند در سال ۱۹۴۷ نقش داشت.
