ادبیات قرقیزستانی طی قرون متمادی توسعه و گسترش یافته است، اما به دلیل شیوه زندگی عشایری مردم قرقیز، غالبا شکل مکتوب به خود نمی گرفت. پیشترها، بیشتر مردم در این منطقه سواد نداشتند و شاعران _که به آنها آکین می گفتند_ از روستایی به روستای دیگر سفر میکردند و هنر خود را با مردم در میان میگذاشتند.