سلطان مراد چهارم در سال ۱۶۳۸م از راه موصل به بغداد لشکر کشید و آن شهر را در محاصره گرفت. این بار سلطان عثمانی مصمم به فتح بغداد بود به این جهت استقامت زیادی از خود نشان داد و با آنکه صدراعظم وی محمد پاشا ضمن یکی از حملات به قتل رسید او دست برنداشت و سرانجام پس از چهل روز محاصره به کمک توپخانه سنگین موفق به شکافتن حصار بغداد گردید و توانست این شهر را که پانزده سال در دست ایرانیان بود فتح کند. سلطان مراد شرایط سنگینی برای تسلیم به پادگان ایرانی بغداد داد که مورد قبول آنان قرار نگرفت و در برج و باروها به مقاومت ادامه دادند. این امر موجب شد که سلطان جنگجوی ترک دستور قتل عام ایرانیان بغداد را صادر کرد و عده زیادی بی گناه به قتل رسیدند. در این هنگام شاه صفی در رأس یک سپاه دوازده هزار نفری در قصرشیرین ظاهر شده بود ولی این نیرو خیلی کمتر از آن بود که بتواند با ترکها مقابله کند. به این جهت شاه صفی سفیری به نام محمدقلی سلطان به بغداد فرستاد و به سلطان عثمانی پیشنهاد صلح کرد.
مذاکرات بغداد منتهی به انعقاد عهدنامه صلح قصرشیرین (ذهاب) در هفتم مه ۱۶۳۹ گردید که از طرف ساروتقی اعتمادالدوله و مصطفی پاشا صدر اعظم عثمانی به امضا رسید. به موجب این عهدنامه بغداد و بصره و قسمتی از کردستان غربی به عثمانی واگذار شد و در مقابل آذربایجان شرقی و رواندوز و ارمنستان و گرجستان به ایران داده شد. این عهدنامه اثرات مهمی در تاریخ ایران دارد و نقطه عطفی در روابط بین ایران و عثمانی به شمار می رود زیرا به موجب آن تکلیف سرزمینهایی که سالها مورد اختلاف بین دو کشور بود تعیین گردید و صلح بین ایران و عثمانی به مدت یک قرن تأمین گردید و دوران آرامشی آغاز شد که تا پایان صفویه ادامه داشت.
اقتباس از تاریخ روابط خارجی ایران، عبدالرضا هوشنگ مهدوی
🌐 تهیه شد در تحریریه ایراس
