پس از یک دوره همکاری نسبی میان ملی‌گرایان چینی و کمونیست‌ها، نهایتاً حزب کمونیست در سال ۱۹۴۹ بر چین مسلط شد و ملی‌گرایان به رهبری «چیانگ کای‌شک» به تایوان عقب‌نشینی کردند. روز اول اکتبر ۱۹۴۹ مائو تسه‌تونگ تأسیس جمهوری خلق چین را اعلام کرد. مائو در تلاش برای صنعتی‌سازی سریع چین از سیاست «جهش بزرگ به پیش» رونمایی کرد که شامل جمعی‌سازی کشاورزی بود. این سیاست نهایتاً به بروز قحطی در چین انجامید و ۳۰ میلیون چینی را به کام مرگ فرستاد. در سال ۱۹۶۶ شاهد دیگر اجرای سیاست انقلابی مائو یعنی «انقلاب فرهنگی» هستیم. در جریان اجرای این سیاست، «گارد سرخ» مسئولیت از بین بردن کلیه مظاهر و بقایای آنچه «فرهنگ فئودالی» خوانده می‌شد را برعهده گرفت. برخی تاریخ‌نگاران از مرگ بیش از ۲ میلیون تن در نتیجه این اقدامات خبر داده اند.
وقتی مائو در سال ۱۹۷۶ مرد، رهبران جدید حزب کمونیست چین یک رشته اصلاحات سیاسی و اقتصادی، از جمله باز کردن درهای کشور به روی سرمایه‌گذاری خارجی را در دستورکار قرار داد. در ۵ دهه گذشته رشد اقتصادی بالای چین باعث شده ده‌ها میلیون تن از شهروندان چین از فقر خارج شوند و این کشور به یک قدرت جهانی تبدیل شده است. حزب کمونیست چین در حالی صدمین سال تولد خود را جشن گرفته که احزاب کمونیست انگشت‌شماری هنوز در قدرت باقی مانده اند. تحت زعامت رئیس جمهور «شی جین‌پینگ» – قدرتمند‌ترین رهبر چین پس از مائو – حزب کمونیست بیش از پیش خود را به جامعه چین قبولانده و هرگونه اعتراضی را سرکوب می‌کند (از جمله در تبت، سین‌کیانگ و هنگ کنگ).
