یک دستاورد استراتژیک دیگر برای چین از استقرار در پایگاه ریام، فراهم کردن حفاظت و نظارت بر پروژه "پل زمینی" است که توسط تایلند در نوامبر گذشته مطرح شد و قرار است جایگزین کانال آبی کرا شود که هزینههای مالی و زیستمحیطی بسیار بالایی دارد.
طالبان در داخل برای تثبیت قدرت خود نیازمند مبارزه با گروه های قدرتمند است. یکی از آنها داعش است و اگر نتواند با آنها مبارزه کند بدیهی است که آنها رشد خواهند کرد.
هرچند هنوز زود است بگوییم که چین به صورت کامل راهبرد رشد خود را تغییر داده، اما سیاست "تعدیل چرخهای" نشان می دهد که بازار این کشور باید خود را برای نوسان کوتاه مدت، بیشتر آماده کند.
زمانی که طالبان برای اولین بار، بین سالهای 1996 تا 2001، در افغانستان به قدرت رسید، چین این گروه را به رسمیت نشناخت. اما چین امروز، تفاوت زیادی با چین آن زمان دارد. این کشور اکنون منافع جهانی را دنبال کرده و در رقابت ژئوپلتیک با ایالات متحده است.
مفهوم همکاری راهبردی دریایی هنوز در شراکت راهبردی روسیه و چین شکل نگرفته است. این موضوع در تاریخ روابط دو کشور چندان اهمیت نداشته اما نبود آن در شرایط فعلی و آینده، به چشم میآید.
پکن به درخواست آمریکا تن داد و با مذاکرات مجازی بین مقامات نظامی چین و آمریکا موافقت کرد. آنها در مورد افغانستان و خطرات درگیری در دریای چین جنوبی گفتگو کردند. در همان زمان، فرماندهی استراتژیک ایالات متحده اعلام کرد که در چند سال آینده جمهوری خلق چین و نه فدراسیون روسیه، اصلی ترینتهدید هسته ای برای آمریکا خواهند شد.
به گفته چین پروژه اول " یک کمربند یک راه" برخی کشورهای محاط به خشکی را با همدیگر وصل میکند و شرایط بهبود اقتصادی در منطقه فراهم مینماید. اما در بین این کشورها وضعیت یک کشور بیش از بقیه می تواند مشکل ساز باشد.
در اوایل این هفته که گرد و خاک اولیه تسخیر کابل توسط طالبان تاحدودی فرونشسته بود، چند نفر در خانهای در شهر مزار شریف در شمال افغانستان گرد آمدند. مهمانان با احتیاط و دو نفر دو نفر وارد خانه میشدند تا توجه کسی را جلب نکنند.
چین بزرگ ترین واردکننده نفتی و سرمایه گذار خارجی در ایران محسوب می شود.