آثار شهر باستانی لیانگژو (حدود ۳۳۰۰-۲۳۰۰ پیش از میلاد)، واقع در پایینترین بخش دشت رودخانۀ یانگ تسه در سواحل جنوب شرقی چین است و درواقع، مرکز قدرت و اعتقادات یک دولت منطقه ای اولیه بوده است. این آثار باستانی، شواهدی از وجود یک حالت اولیۀ منطقه ای در بخشهای پایین رودخانۀ یانگ تسه در اواخر دورۀ نوسنگی چین است که کشت برنج، وجه تمایز اجتماعی آشکار آن بود. در عین حال، گواه منحصر به فردی برای مفهوم هویت فرهنگی، سازمان اجتماعی و سیاسی و سطح توسعۀ اجتماعی و فرهنگی در چین و مناطق اطراف آن در اواخر دورۀ نوسنگی و اوایل عصر مفرغ است.
آثار شهر باستانی لیانگژو، نشان دهندۀ تبدیل شدن از یک جامعۀ کوچک نوسنگی به یک نهاد سیاسی بزرگ با تقسیمات سلسله مراتبی، باورهای آیینی و صنایع دستی است. این یک نمونۀ بارز از فرایند شهرنشینی اولیه است که در معماری بناهای تاریخی و برنامه ریزی شهری و روستایی تجسم یافته است. در خلال تفاوتهای موجود در آداب و رسوم دفن در گورستانهای مختلف و استراتژی های اجتماعی و فرهنگی تجسم یافته در سازمان فضایی و قدری مادی، طبقه بندی اجتماعی، خود را نشان میدهد. این نشان دهندۀ بالاترین دستاورد تمدن ماقبل تاریخ چین است که بیش از ۵۰۰۰ سال پیش، کشت برنج، آن را پشتیبانی میکرد و یک شاهد تجربی برجسته از تمدن شهری اولیۀ این کشور است.
در سال ۲۰۱۹، آثار شهر باستانی لیانگژو، رسماً در «فهرست میراث جهانی» ثبت شد و خلأ مکانهای باستانشناسی شهری نوسنگی در شرق آسیا را پر؛ و شاهد منحصر به فردی از تاریخ ۵۰۰۰ ساله تمدن چین را ارائه کرد.
آثار باستانی لیانگ ژو، نخستین بار در سال ۱۹۳۶ کشف شد و در سال ۱۹۵۹، آقای شیا نای (Xia nai)، دانشمند مؤسسۀ باستانشناسی آکادمی علوم اجتماعی چین، بر اساس قاعده و رسم باستانشناسی، محل کشف را “لیانگژو” نامگذاری کرد. در سال ۱۹۶۱، کمیتۀ مردمی استان ژه جیانگ، فهرست واحدهای کلیدی حفاظت از آثار فرهنگی استانی را اعلام کرد که آثار باستانی لیانگ ژو در میان آنها بود. در سال ۱۹۹۴، این آثار در فهرست آزمایشی دولت چین از میراث جهانی یونسکو قرار گرفت. در ۲۹ نوامبر ۲۰۰۷، ادارۀ آثار فرهنگی استان ژجیانگ اعلام کرد که یک شهر باستانی ۵۰۰۰ ساله با بیش از ۲.۹ میلیون مترمربع در منطقۀ اصلی شهر باستانی لیانگ ژو کشف شده است که در آن زمان به بزرگترین آثار شهری در چین تبدیل شد.
:منبع
