چرا خشم اژدها برانگیخته نشد؟
دلایل و نتایج لغو خودمختاری «مناطق قبایلی پاکستان» با نگاهی به پاراچنار
بازگشت ترامپ به قدرت و تأثیر آن بر سیاست انرژی آمریکا در آسیای مرکزی
سناریوهای آینده روابط هند و روسیه
زنگ خطر اقتصاد آناتولی
مهمترین ابزار و استراتژیهای دیپلماسی فرهنگی روسیه: از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تا امروز
سیانان تحولات اخیر تعرفهها را بررسی کرد؛
آرمانهای دائوئیست ازجمله مراقبت از بدن و ترویج اصل "هماهنگی" برای مردم روسیه بسیار مهم است
سعید سیفی و علی رضوان پور در یادداشت مشترکی برای دیپلماسی ایرانی می نویسند: اگر چین به گسترشی که میخواهد دست یابد، تأثیر خود را در صحنه ثابت خواهد کرد. اما اگر مسیر چین مسدود شود، شکاف عمیق این گروه را نشان خواهد داد.
چین در سالهای اخیر توافقنامههای تجاری متعددی را با کشورهای حاشیه خلیج فارس امضا کرده است. چین همچنین در حال توسعه یک مسیر دریایی تحت پروژه BRI برای تامین نیازهای انرژی خود از خاورمیانه است. بیشتر پروژههای سرمایه گذاری BRI چین در سال ۲۰۲۱ شامل کشورهای منطقه MENA میشود. تقریباً ۲۳ درصد از تعاملات BRI چین توسط کشورهای خاورمیانه در سال ۲۰۲۲ دریافت شده است.
از زمان سقوط نظام جمهوریت در افغانستان، شاهد اهمیت یافتن تدریجی افغانستان برای چین و رویکرد و نگرش ویژه پکن به افغانستان بودهایم. پیام واضح عملکرد و رفتارهای اخیر پکن در افغانستان، «اتخاذ ابتکار عمل» و «جسارت اقدام» است که میتواند قدرت نفوذ و اثرگذاری چین بر حکومت طالبان را افزایش دهد. اما درک این نکته لازم است که چین بدون مشارکت در فرایندی چندجانبه (با حضور همسایگان افغانستان) قادر به پیگیری اهداف خود در افغانستان نخواهد بود. اگر چین بتواند برخی تضمینهای محلی و منطقهای را دریافت کند، احتمالا اقدام به ایفای نقش اقتصادی پر رنگتری در افغانستان خواهد کرد؛ در چنین شرایطی فرصتی تازه برای انواع همکاریهای ایران و چین در افغانستان (به صورت دو جانبه و یا با مشارکت دیگر همسایگان افغانستان) فراهم خواهد شد.
پاکستان تاکنون عرصه اصلی رقابت آمریکا و چین نبوده است. بویژه اگر این کشور گامهای موثری برای بهبود روابط دوجانبه با ایالات متحده بردارد و استقلال خود را در روابط رو به رشد با چین نیز حفظ کند، نیازی به ایجاد تنش با یکی از این دو قدرت نیست. آنچه از شواهد و رویکردهای سیاسی پاکستان میتوان دریافت این است که در بلندمدت، پاکستان قصد ندارد فرصتهای آشتی با ایالات متحده را از دست دهد و از تضعیف روابط خود با چین نیز اجتناب میکند و به همکاری با ایالات متحده و چین توامان به نفع صلح و امنیت منطقهای خود ادامه خواهد داد. باید دید پاکستان تا چه زمانی میتواند این سیاست را پیش ببرد، از آنجا که روابط پاکستان با قدرتهای بزرگ در شرایط فعلی به علت مشکلات فزاینده پاکستان به طور قابل توجهی متناقض به نظر میرسد، ممکن است راهبردهای این کشور در میانه راه تغییر جهت دهد. عمدهترین دلیل آن نیز این است؛ انتظارهای چین از پاکستان احتمالاً در آینده نزدیک رشد قابل توجهی خواهد داشت، بویژه اگر پاکستان از نظر اقتصادی به چین وابسته تر شود. در این صورت رویکرد ایالات متحده برای ارزیابی مجدد روابط خود با پاکستان و تقویت بیشتر اتحاد چهارگانه QUAD برای مهار چین می تواند به مهمترین مسئله پیش رو تبدیل شود.
براساس آمار اداره اطلاعات انرژی ایالات متحده آمریکا در حالی که در سال 2000 تولید نفت و سایر حاملهای انرژی در چین 3.4 و مصرف آن نیز4.7 میلیون بشکه در روز بوده است، با گذر زمان این شکاف رو به فزونی رفته و در سال 2021 به تولید 4.9 و مصرف 15.2 میلیون بشکه در روز رسیده است.
بسیاری از شرکتهای آمریکایی فعال در آسیا احتمالاً به دنبال انتقال سایتهای تولیدی اصلی خود از چین به هند خواهند بود که با استراتژی «ساخت هند» دهلی نو مطابقت دارد و بدون شک سرمایهگذاری مستقیم خارجی آمریکا در هند را افزایش خواهد داد.
نشست «همگرایی منطقهای در حوزه اوراسیا» در محل موسسه ایراس برگزار شد. در این نشست که به صورت نیمه حضوری- نیمه مجازی برگزار شد، پژوهشگرانی از ایران، چین، روسیه، ترکیه و قزاقستان به ارایه دیدگاههای خود در مورد رویکردهای مختلف قدرتهای منطقهای و فرامنطقهای به روندهای همگرایی در حوزه اوراسیا، به ویژه طرحهایی همچون ایجاد سازمان کشورهای ترک توسط ترکیه یا ابتکار کمربند- راه چین و طرح اوراسیای بزرگتر روسیه، پرداختند.