شاه عباس به وسیله حاجی خسرو به سفیر پیغام داد که مایل است سفیر را در میدان شهر، در برابر همه مردم و ایلچیان دُول دیگر، پذیرایی کند. اما سفیر روس نپذیرفت و قرار بر ترتیب مجلسی در خلوت گردید. در باب تشریفات هم سفیر روس گفت که من پای شاه را نمی بوسم، بلکه به طریق معمول در دربار روسیه، دست وی را می بوسم. دربار ایران با این پیشنهاد او نیز موافقت نمود. نخستین مجلس ملاقات به طور خصوصی انجام پذیرفت و سفیر فقط دست شاه را بوسید. با این حال وقتی شاه عباس از وی احوال پرسی کرد، سفیر در پاسخ گفت اعلی حضرت نخست می بایست حال اعلی حضرت تزار را بپرسند. اما ملاقات دوم در میدان شهر صورت گرفت و تا ۱۹ جمادى الأخری که شاه عباس در کاشان بود شش بار سفیر را به حضور پذیرفت. در این دیدارها، شاه عباس گاه از وضع سیبری می پرسید و گاهی او را به تیراندازی دعوت می کرد و گاهی هم راجع به توپخانه روسیه صحبت می نمود.
روز بعد، هیات سفارت روسیه به حضور شاه رسید که شاه بدیشان اجازه بازگشت دهد. شاه عباس به گرمی از سفیر روسیه پذیرایی نمود ولی دست خود را دراز نکرد تا سفیر ببوسد. سفیر دلگیر شد. درباریان گفتند شما که نخواستید پای شاه را ببوسید، شاه هم از دراز کردن دست خودداری ورزید. باز هم مذاکرات دیپلماتیک برسر اجرای تشریفات آغاز گردید و سرانجام باز در مقابل امتناع سفیر از بوسیدن پای شاه، شهریار صفوی کوتاه آمد و دستش را دراز کرد تا سفیر و مترجمش بوسیدند و با دعا و سلام مرخص شدند.
مدت سه هفته سفیر روسیه در گیلان منتظر ماند تا امامقلی بیک پاکیزه برسد. ولی وقتی او رسید به سفیر روس گفت اجازه ندارد که با او همراه شود. لذا سفیر روس با همراهان خود رهسپار مسکو شد و پس از هفت هفته راه پیمایی به هشترخان رسید و به راه خویش ادامه داد. این سفیر کتابی هم در زمینه روابط دو کشور ایران و روسیه با عنوان “تاریخ وقایع روابط سیاسی و تجارتی بین روسیه مسکوی و ایران در دوران فئودور ایوانوویچ” نگاشته است.»
منبع: روابط سیاسی ایران و اروپا در عصر صفوی – عبدالحسین نوایی
🌐تهیه شده در تحریریه ایراس
