۱- عامل اول، تغییر دولت در ایران و تقویت نگرش سیاست خارجی ایران به سوی بهبود روابط با کشورهای آسیایی در دولت جدید می‌باشد.
۲- عامل دیگر، خروج آمریکا از افغانستان و نگرانی‌ها پیرامون وضعیت کنونی ناآرامی‌های افغانستان و ضرورت جلب همکاری ایران در این خصوص بوده است.
🔸 در این یادداشت توضیح داده شده که ممکن است شانگهای یک سازمان ضدغربی علیه ناتو تصور شود ولی در واقع بیشتر یک سازمان منطقه‌ای است و اعضای آن نیز تمایل ندارند که فعالیت‌شان در آنجا، علیه اروپا و آمریکا تفسیر شود.
🔸 با این حال، مخالفت با «صدور دمکراسی» و «مداخلات خارجی» که در میان اعضای این سازمان حکمفرماست، با رویکرد کلی استقلال‌طلبانه ایران در سیاست خارجی، همخوانی دارد.
🔸 نویسنده معتقد است ایران می‌تواند با افزودن گروه‌های تروریستی و تجزیه‌طلب برانداز به گروه‌های مورد تحریم اعضای این سازمان، فعالیت این گروه‌ها را در همسایگی خود دشوارتر کند. در عین حال که این عضویت بر اعتبار سیاسی ایران در عرصه منطقه‌ای خواهد افزود.
✅ به نظر می‌رسد وضعیت افغانستان مهم‌ترین اولویت امنیتی سازمان شانگهای باشد و با توجه به اشتراکات فرهنگی و اجتماعی ایران و افغانستان، دستگاه سیاست خارجی می‌تواند در جهت اجماع و همکاری اعضا با هدف حفظ امنیت مرزها و حقوق همه طوایف و مذاهب، تلاش بیشتری به عمل بیاورد.
اندیشکده راهبردی تبیین
