با تلاشهای شلیخوف، در سال ۱۷۹۹ پاول اول دستور داد تا کمپانی روسی-آمریکایی تأسیس شود.
ما تصور میکردیم چین نیز که از پیش برخی اصلاحات مبتنی بر بازار آزاد را اجرا کرده، پس از مدتی به سمت سیستمی شبیه سیستم آمریکایی حرکت خواهد کرد. آمریکاییها تجارت با چین را عادی کردند و با حوصله منتظر «گورباچف چین» بودند. اما این انتظار خیلی طولانی شده است.
با خروج نیروهای ناتو از افغانستان و پیشروی طالبان در این کشور نظم نوینی به وجود آمده است که به لحاظ مناسبات ونظم جدید بین المللی نیازمند بررسی می باشد.
سامسون یاکوولیهویچ ماکینتسف معروف به سامسونخان (۱۷۷۶–۱۸۴۹ م) و سامخان یا سمسامخان اوروس، سردار روسی الاصل ارتش ایران در زمان جنگهای ایران و روس بود که از ارتش روسیه فرار کرده و به ایران پیوسته بود.
عهدنامه کورک چای که به عهدنامه روسیه و قرهباغ هم مشهور است، عهدنامهای است که در ۱۴ ماه مه سال ۱۸۰۵ میلادی میان پاول سیسیانوف، فرمانده نیروهای روسی در قفقاز (از طرف تزار الکساندر یکم روسیه) و ابراهیم خلیل خان جوانشیر، خان خانات قرهباغ به امضا رسید و طبق این عهدنامه، خانات قرهباغ به تحتالحمایگی امپراتوری روسیه درآمد.
گردان بهادران یک گردان متشکل از فراریان ارتش امپراتوری روسیه بود که در دوران قاجار در ایران شکل گرفت؛ عمدتاً در طول و کمی پس از دوران جنگهای ایران و روسیه. فرار از خدمت مشکل بزرگی در ارتش روسیه بهطور اعم و در قفقاز بشکل اخص بود. با توجه به اینکه سربازان وظیفه از میان روستاییان فقیر انتخاب میشدند و طول مدت خدمت ایشان بیست و پنج سال بود طبیعی بنظر میرسد که وفاداری در چنین ارتشی پایین باشد.
باوجودآنکه در سال 2013 مفهوم «قدرت نرم» راهی به سند تدبیر سیاست خارجی روسیه پیدا کرد(Концепция внешней политики Российской Федерации 2013)، اما بکارگیری فعال مؤلفههای قدرت نرم؛ بهویژه در حوزه خارج نزدیک، به دور اول ریاست جمهوری پوتین (2004-2008) برمیگردد(Sergunin & Karabeshkin, 2015). با توجه به تحولات سیاسی آن دوره، روسیه استراتژی گستردهای برای بهبود تصویر جهانی خود بهکارگرفته بود.
همزمان با اعلان رسمی خروج نیروهای نظامی آمریکا از افغانستان، موضوع تأسیس یک پایگاه نظامی در مناطق مجاور افغانستان، با تمرکز بر آسیای مرکزی از سوی محافل سیاسی و رسانهای آمریکا مطرح شد. کشورهای آسیای مرکزی و بویژه روسیه در این بازه واکنشهای سرسختانهای نسبت به این طرح نشان دادند. مقامات روسیه نظیر لاوروف این اقدام را خلاف توافقات پیشین عنوان کرده و مدتی پس از آن نیز سرگئی شویگو، وزیر دفاع روسیه عازم آسیای مرکزی شد تا در خصوص نظر شرکای مسکو، اطمینان یابد.
ترکیبی از محدودیت های ژئوپلیتیک و سیاسی، خاطر روسیه را از بابت کنترل اوضاع در دریای سیاه آشفته می کند که اصلی ترین آنها دسترسی به دریای مدیترانه است که راه ورودی آن را ترکیه در اختیار دارد.